Garp Cephesinde Yeni Bir Şey Yok....

Bu aralar kafam gidik. Hop oturup hop kalktık, korona virüsü ile ilgili. Ben o kadarda vurdum duymaz olduklarını düşünmüyorum yetkililerin.
Ve bir gün doğanın eninde sonunda bizden intikam alacaktı. O kadar hor kullanıyoruz ki dünyayı....
Hem maddi hem manevi,  kötü enerjimiz ile kirletiyoruz.
Allah Yar ve Yardımcımız olsun...

Bu arada tek sığınağım kitaplar..... Her bulduğum vakit kitaplarıma sarılıyorum...

Bunlardan biride;

Uzun zaman önce Buket Uzuner'in bir röportajında okumuştum,  bu kitabı tavsiye ediyor mutlaka okuyun diyordu.

Bende not etmiştim, alınacak kitaplar listeme. Sonrası baktım baskısı yoktu. Neyseki artık var. Ben Pdf olarak okudum. Yer yer boğazım tıkandı o cümleler karşısında. Gerçekten de savaşın en büyük acı kaybını savaşanlar ve savaşanları bekleyenler çekiyor.... Bu kararı alanların bu kadar acı çektiklerini düşünemiyorum.

Remarque'ın, I. Dünya Savaşı'ndaki bir grup askerin hikâyesini on dokuz yaşındaki bir çocuğun gözlerinden anlattığı Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok; canlı çarpışma sahnelerinin yanı sıra savaşın abesliğinin ve askerlerin ıssızlığının vurgulandığı cephe arkası bölümleriyle de okuru içine hapseden roman, Yaşar Kemal'in sözleriyle "bugün de taptaze, bugün de her okuyucusu tarafından yeniden yeniden yaratılarak uyarıyor, direnme gücü veriyor." 

Altını çizdiğim cümleler ise şöyle;

🍃🍃🍃🍃🍃🍃

Paul Baeumer. Biz dördümüz de ondokuz yaşındayız, dördümüz de aynı sınıfta talebe iken askere alındık.

--

Kantorek olsa, henüz hayatın eşiğindesiniz, derdi. Yalan da değil. Biz henüz kök salmamıştık;

savaş selleri söktü, sürüdü bizi. Ötekiler, bizden yaşlılar için savaş bir duraklayıştır, onlar ileriyi düşünebilirler. Ama bizi dört yandan sardı harb;

sonunun neye varacağını bilmiyoruz. Bildiğimiz, şimdilik, yalnız şu: Öyle mahzun da olduğumuz yok ama tuhaf ve melankolik bir şekilde kabalaştık.

--

Genç, uyanık gözlerimizle, öğretmenlerimizin öğrettikleri klasik vatan kavramının burada şimdiki halde gerçeklere uyduğunu, insanın en değersiz uşaklardan bile beklenmeyecek derecede kişiliğinden vazgeçtiğini gördük.

---

Franz Kemmerich yıkanırken bir çocuk gibi zayıf nahif görünürdü. Şimdi işte şurada yatıyor, niçin ama? Bütün dünyayı şu yatağın başına toplamalı, demeli ki: — İşte Franz Kemmerich ondokuz buçuk yaşında; ölmek istemiyor, kurtarın onu!

----

Ama topraktan, havadan müdafaa kuvvetleri yağar bize, bilhassa topraktan. Toprak herkesten çok askerin yardımcısıdır. Asker toprağa sarıldı, uzun uzun, deli gibi, onu kucakladı, ateş karşısında ecel terleri dökerek yüzünü, kollarını, bacaklarını onun içine soktu mu, o zaman toprak askerin biricik dostu ağabeysi, annesi olur; asker korkularını, feryatlarını toprağın sessizliğine esenliğine inler; toprak bu korkuları, bu feryatları alır; askere yeniden, onu on saniyeliğine koşturacak bir dirilik verir, sonra askeri yine tutar, bazen bu tutuşu ebedi olur.

Toprak, toprak, toprak!

---------

Hayvanları harbe sokmak, alçaklığın daniskası.”

----

Biz artık o eski tasasızlar değiliz; biz şimdi müthiş vurdumduymaz olduk.

Ölmeyeceğiz ama yaşayacak mıyız?

Kimsesiz çocuklar gibi bırakılmış, yaşlı insanlar gibi görmüş geçirmişiz; kabayız, üzgünüz, satıhtayız.. Galiba mahvolmuşuz.

-----

Biz hurda harbte oldukça cephede geçen günlerimiz taş gibi içimize çöküyor, çünkü hemen hatırlanamayacak kadar ağır bu günler. Hatırlamaya kalksak ezerler bizi;

zira şu kadarını olsun anlamış bulunuyorum:

İnsan sinip kaldıkça dehşete tahammül eder, fakat düşünmeye kalkıştı mı, onu öldürür bu dehşet.

📌 Mutlaka okuyun diyeceğim kitaplardan biri oldu... Garp Cephesinde Yeni Bir Şey Yok...kitabı