Zaman....

Gündüz kızı uyuturken bi beş dakka bende uyuyayım derken bi baktım 2 saat uyumuşum.
Tabi uykuyu alınca gece de nöbetteyim.
Buraları da denetliyorum asayiş berkemal :))))

Facebook kullananlar bilir, her gün Facebook geçen sene aynı gün neleri paylaşmışız hatırlatma yapıyor.
Dün de annemin fotoğrafını ve paylaşımımızı hatırlattı.

Elbet onun hatırlatmasına ihtiyaç yok ama o anda görünce daha bir içerledim, içim cız etti....

Hatta paylaşıren de yazdım "biz hergün annemle konuşuyoruz, selamlaşıyoruz" diye...

Şunu fark ettim ki insan annesini, babasını kaybettiğinde ölüm anlam değiştiriyor.... 

Önceden söylediğim, teselli ettiğim birçok cümle şimdi anlamlarını kaybetmemiş olsada daha bir azaldı.
Ve kendi kendimi teselli etme yöntemi buldum.

Elbet kabul ediyoruz ölümü ama işte ne bileyim kelimelerin anlamsız kaldığı noktadayım...

Şunu anladım ki "alışılmıyor" hani diyorlar zamanla alışırsın diye, yok öyle birşey yaşımız kaç olursa olsun alışılmıyor, tersine sadece "daha bir kabul eder" oluyoruz.
Ve zaman her zaman iyi gelmiyor, düşünüyorum, ki hep aklımda can'ım annem, kalbimde, bedenimde, kulaklarımda...

Bazenler çoğalıyor... sonra o özlem varya işte o özlem.. zaman bu duyguya hiçde iyi gelmiyor.... Kendimizi kandırıyoruz sanırım, iyi olmak için, hayatta kaldığımız için ve herşeyden öte bizde birer anne-baba olduğumuz için güçlü olmak zorunda kalıyoruz....

Ve gece gece yazdım bunları ççünkü sabaha bırakırdam muhtemelen yazmam bunları... içimde tutarım.
Aslında daha çok benim gibi acıyı yaşayanlara "yalnız değilsiniz" demek için yazıyorum... yoksa ötesi yok yani...

Herşey Facebbok'un başının altında çıktı ey blog.....

Yeter bu kadar dimi....

İyi geceler.....



Yorumlar

  1. Gülşah'cım annenin mekanı cennet olsun, anne ve babanın kaybı hiç eskimiyor, senin de güzel kızınla ilişkin annenle seninki gibi olur inşallah, sevgiler...

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Amasya Gezisinden Kalanlar....

Nerde Kalmıştık?

Günlük, Sergi Gezisi