Çimento.....

 Günaydın 🪷 💫 

Geçtiğimiz hafta yaşadığımız deprem hepimizi biraz daha salladı 

 Çok geçmiş olsun hepimize.  Deprem çantamız hazırdı, Hatay depreminden sonra yapmıştık.  Ortalık sakinleyip, deprem durunca, çanta ve suyumuzu alıp dışarı çıktık. ... İşte hayat bu kadar.... 

Bunların dışında hayat akışında.... Okuduğum kitaplarla geldim ☺️

"Çimento" sadece bir fabrikanın tamir edilmesi hikâyesi değil; aslında bir toplumun ruhunun tamir edilmeye çalışılmasıdır. Roman boyunca hissedilen en temel duygu yeniden başlama arzusudur. Gleb, eve döndüğünde sadece fabrikayı değil, karısını, arkadaşlarını, bütün yaşam tarzını değişmiş bulur. Bu, sadece onun yaşadığı bir yabancılaşma değil, bir kuşağın hissettiği geniş bir kopuştur.

İnsan ilişkileri üzerinden de çok şey anlatılır:

Çimento, bireysel zaaflara karşı kolektif umudu koyar: İnsanlar bocalar, hata yapar, umutsuzluğa kapılır ama sonunda hep birlikte ayağa kalkmaları gerektiğini öğrenirler. Gorki burada, insanın doğasını suçlamaz; sistemin, yeni bir insan tipi yaratabileceğine inanır.

> "Burada her şey susmuştu... Oysa bir zamanlar, makinelerin gürültüsü insanın kalbine sevinç pompalar, sıcak demir kokusu alınları terletirdi. Şimdi sessizlik, çökmüş duvarlar, dökülmüş bacalar... Sanki zaman, insanın emeğini kıskanmış ve hepsini geri almak istemişti."

> "Bir fabrika, yalnızca taş ve demir değildir. O, insanların kol emeği, alın teri, umutlarıyla kurulur. Biz, yeniden inşa edeceğiz... Birbirimize güvenerek, ter dökerek, sabrederek."

3. Daşa'nın kadınlar hakkında konuştuğu bölüm:

> "Kadınlar, devrimle birlikte kendi ellerine aldılar yaşamlarını. Artık sadece evlerde kölelik etmeyecekler. Çimento gibi karışacaklar, bağlayacaklar yeni hayatı."