Hastane Günlüğü....

​Günler çok zor geçiyor... Hala hastanedeyiz. Ve dün annemi birinci derece yoğun bakıma aldılar. Artık günde onların belirlediği dakikakalar da görebilicez.....
 Sebebi de zatüre başlangıcı olması. Rahat ve düzgün nefes alamadığı için kalbine çabuk yoruluyor ve inliyor...
Bu arada biz üşüttüğü için zatüre olduğunu düşündük hemen çünkü tomografi ve emarı ya gece ya sabaha karşı çekiyorlar ve genelde Acil bölümüne götürülüyor hasta... tabi havaların durumu malum..

Ama bir tek üşütme ile olunmuyormuş zatüre... Biz anneme zorla mama ve yarım kase de olsa çorba içirmeye çalışıyorduk. Ve o tam yutamadığı yedikleri bazen hastaların soluk borularında kalabiliyor ve broşları tıkayabliyormuş...
Netice de bizi uyaran ne bir doktor ne de bir hemşire oldu bu konuda...

Tabi ben birkaç gündür gidemedim yanına annemin. Perşembe günü beklediğimiz şant ameliyatını oldu fakat hala gözlerini açmış değil canım annem. Doktorlar da bunun normal olmadığını söylüyor. Biz narkoza bağlıyoruz. Çünkü bir ay içinde dört kez operasyon geçirdi be her seferinde narkoz aldı.

Zaten annem bundan altı sene evvel Akciğer kanseri sebebi ile ameliyat olmuş ve bir parça alınmıştı. Şimdide bu kadar narkoza nasıl dayansın ciğer...

Hastanede  ilgileniyorlar; hemşire olsun doktor olsun. Ama birşey daha anladık ki; özellikle devlet 

hastanesinde adam gibi bir tanıdığın olacak yoksa doktorlar doğru düzgün açıklama yapmıyorlar. Biri başka diyor diğer asistan geliyor bir başka diyor, diğeri geliyor ikisininkine benzer şey söylüyor... Asıl doktor ya geliyoryada hiç gelmiyor. Bilgi alırken çoğu zaman hep ya yarım yada o anlık veriyorlar...BAzen sinir olmamak elde değil....

Zaman şuan benim için, bizim içi o kadar zor ilerliyor ki.... Doktorlar "heran herşeye hazır olun...belki de hep bu şekilde de kalabilir, uyanamayabilir ve burundan beslemek zorunda kalabilirsiniz..." yada"....." diyorlar......

Ağlamamaya çalışıyorum, güçlü olmaya çalışıyorum ama çok zor.... gerçektende içimin sızladığını hissediyorum. Eğer bir nebze güçlüysem bunda en büyük sebep "anne" olmam. Kızımın varlığı sonrası ailemin olması; kardeşim ve babamın varlığı.. bunlar hep bir güç veriyor...

Herşey olacağına varır diyorum kendime... okuduğum o bilge cümleler geliyor aklıma, bazende gelsin diye zorluyorum yada netten yada kaydettiğim defterden okuyorum....

Biraz o zaman güçleniyorum çünkü devreye mantığım giriyor. Ama sonra... kalbim işin içine girince dayanamıyor fazla....

Bazı anlar ne yapacağımı, nasıl düşüneceğimi, nasıl baş edeceğimi düşünüyorum, bulmaya çalışıyorum... 

Diyorum ya zor bir süreçteyim sevgili günlük..... iyi ki kardeşim, eşim, Sevda, babam ve gerçekten de yanımda olan dostlarım var.. yoksa tek başıma olsam daha zor olurdu herşey.

Hiç ummadığım arkadaşlarımdan destek gördüm bu süreçte... ve dedim ki; kötü gün öğretisi bu olsa gerek....

Allah Yar ve Yardımcısı olsun annemin, bizim ve tüm hastaların........