En zor sınavım...

Sanıyorum yaşamım boyunca vereceğim büyük sınavlardan biri benim için ana ocağına gitmek......

Salı akşamı Ortaca'ya uçuyoruz ana kız, Merter evin badanası bittikten ve ev toparlandıktan sonra  gelecek....

Bir tarafım kabul ediyor artık anacığımın en güzel yere gittiğini ama bir tarafım var ki fena kanıyor....
Fark ettim ki kendimde; annemin arkadaşları ile fazla konuşamıyorum... sanki onlara konuşmak, eskiyi yad etmek herşeyin sonu gibi geliyor...
Oysa ki daha ne kadar herşeyin sonu olabilir ki...

Her ne kadar kabul etsemde bazı şeyleri henüz hazır mıyım bilmiyorum....

Sonuçta annemin yokluğundan beri babamın yanına gitmedik, babam hem mevlüde hemde daha sonra bizi ziyarete geldi...
Babam bizim karşımız da güçlü durmaya çalışıyor bizde babamın karşısında...
Oysa ne zormuş güçlü durmak/olmak....

Mesela devamlı kafamın içinde kurup duruyorum kapıdan giriş sahnemi... ve için için ağlarken buluyorum kendimi.
Aslında gitmek iyi gelecek bana ve babama. O kapının kapanmadığının bir nevi göstergesi gibi olacak bizim için.

ama nasıl anneciğimin eşyalarını toplayıp vereceğimi inanın bilmiyorum.
Zormuş o kadar zormuş ki kabullenmek, kabul  etmek ve yola devam etmek...
Birkaç gün evde annemin en yakın komşularının ziyareti ile geçer diye düşünüyorum, sonrasıda biz denize gideriz.
Annemin burada İstanbul'da olduğu kadar Ortaca'da çok fazla arkadaşı ve sevdiği komşuları var.
Onlar gelmek isteyecekler... Gelsinler elbet...

Gitmek lazım, devam etmek lazım/mış ki... Yaşama tutunalım.....









Yorumlar

  1. Offf. Allah sabır versin hepinize. Anneciğine de rahmet eylesin.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Amin Handan Abla ve offf gerçektende offff.......

      Sil
  2. ::((( Nur içinde uyusun anneciğin...Sana Allah çok sabır versin Gülşahcım...

    YanıtlaSil
  3. Öyle zor ki hem yokluğuna alışmak hem de hayata kaldığın yerde devam etmek. 19 koca yıl geçti annemi kaybedeli ama hala çok özlüyorum hala bir yanım hep eksik. Hayatın boyunca bunu yaşayacaksın Gülşahcım emin ol. 4 yıl önce de babamı kaybettim. İşte esas çocukluğumun geçtiği o evin kapısı bize kapanınca yıkıldım. Baba ocağım söndü en çok koyanı da o oldu. elbet üzüleceksin ağlayacaksın. Annenin hatırıyla yaşayacaksın herkesin için hayat aktığı gibi senin içinde acı ve kayıplarıyla akmaya/ yaşanmaya devam edecek. Acını yürekten paylaşıyor, kocaman sabırlar diliyorum...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Amin ve inşallah Ülkü'cüm. Gerçektende o kadar zormuş ki "ölüm" duygusu.
      Yorumunu baba evimde okudum ve düşündüm... birgün eğer bizden önce giderse babam da .... o kapı kapanacak ister istemez....
      Rabbim sana da sanır versin. Anne babanın yattığı yer cennet olsun...
      Sevgiler.

      Sil
  4. Mekanı cennet olsun Gülşah'cım bir buçuk yıl önce bizde annemi kaybettiğimizde aynı şeyleri yaşadık çok zor Allah sabır versin.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Amin sizinde başınız sağolsun.. Zormuş gerçektende...ama şuda varmış ki hayatta Rabbim onun da sabrını ve gücünü veriyormuş....
      Sevgiler.

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Amasya Gezisinden Kalanlar....

Nerde Kalmıştık?

Günlük, Sergi Gezisi