Umay'lı Hayat... Yaş sendromları..

2 ay sonra Umay 3 yaşına basacak... Gerçekten de belirli bir dönemden sonra zaman nasıl geçmiş/ti anlamadım...
Dönem dönem bazı zorlanmalarım olsa da genel anlamda kolay bir bebek oldu Umay..Rahattım anlayacağınız...
Yalnız son bir aydır neredeyse o kadar hızlı bir büyüme oldu ki Umay'da...Sanki herşey birden yüklendi bünyesine...

Bu aralar devamlı olarak herşeyi" ben yaparım, anne yardım edeyim mi? Noluuurrr?"lardan tutun da sizinle yatacağıma kadar 3 yaş sendromu yaşıyoruz..

Birde son bir haftadır neredeyse "korku"ları başladı. Geçen gece ağlayarak uyandı, birde içli içli sesleniyor ki sormayın...

Noldu kızım diye sorduğumda/uzda da; ejderha geliyordu, kedi gördüm..vb..şeyle anlatıyor. Allah'tan rüya gördüğünün farkında. Fakat kendi yatağında yatmak yerine bizim yanımızı istiyor ısrarla..Tabi ki vallahi de billahide benim de işime geliyor, çünkü kızımla uyumak, sabah uyandığımda yanımda görmek, koklamak çok mutlu ediyor beni...hele sabahları "anne kalk sabah oldu, kalksana deyince..( bu kısım hoş olmuyor ama neyse.. :))  )  bilseki annesi neredeyse sabaha karşı yatıyor kaldırmak istemez beni ama...bilmiyor işte napcan. .:))

İnternette biraz araştırma yaptık ve bu yaş döneminde "korkması" normalmiş. Hayal gücünün genişlemesi ve rüya görmeye başlaması da etkenlerden biriymiş. Yada birşeylerden korkmuş, korkutulmuş olması da etkiliyormuş gece uykularını. Biz anne babası olarak hiçbir şekilde Umay'ı korkutmadığımız için birinci seçenek daha uygun geliyor.

Birde korkuyorum diyip hemen kucağıma koşuyor ve sarılmış vaziyette bir süre duruyoruz.
Böyle durumlarda "korkma annem yanındayım" diyordum.

Meğerse öyle dememek gerekiyormuş. Korkma demek yerine, korkunu anlıyorum annecim, yanındayım bv.. cümleler çocuğa daha güven verici olurmuş...

Birde çocuklar gece yanımızda yatmak için bunu kullanırlarmış da... valla kullansın yani büyüyünce zaten yatmayacak bizimle, şimdiden tadını çıkartmak lazım diye düşünenlerdenim. :)

Gözlemlediğim bir diğer şeyde; bazen ha deyince hanfendi dışarı çıkmak istemiyor. Bazen de "anne hadi çok sıkıldım" deyip bizim hazırlanmamıza laf ediyor.::)))

Henüz öyle kıyafet ile ilgili sıkıntılarımız yok.

Yalnız bu aralar devamlı hareket halindeyiz. Hele hava çok soğuksa yada yağmurlu diye sokağa çıkamadıysak vay halimize.. Aman Allah'ım o enerji hiç bitmek bilmiyor. Bazen diyorum ki içimden, bu çocuklar bu enerjiyi nerden buluyor....

Bide sanırım büyüdüğünden bazen öylen uyumuyor.. akşama doğru uyku bastırıyor ama bu sefer de ben deniz uyutmuyorum yoksa gece uykusu gecikiyor... o zaman erkenden yatıyor... Veeeee benim saatlerim başlıyor..
Biraz müzik dinliyorum tabi o arada biraz içimdeki acıyı yaşıyorum, ağlıyorum, konuşuyorum annemle.... iyi geliyor böyle anlar...
Sonra da biraz kitap okuyorum.. :))

Acaba diyorum öğlenleri hiç mi uyutmasam? desemde inanmayın; yarım saat-bir saat de olsa muhakkak uyutuyorum ki vücudu kendine gelsin, sağlıklı büyüsün..

   Her hareketini izliyor ve beynimde kaydetmeye çalışıyorum. Bazen unutuyorum geçmişde ki şeyleri, o zaman hemen fotoğraflarına bakıyorum ve o anı canlandırıyorum kafamda.. bir de defterine yazıyorum. Çünkü bazen öyle beylik cümleler ediyor ki şaşırıyorum... kız diyorum sen ne zaman bu lafı edecek kadar büyüdün.

Ve izlerken o kadar çok şey de öğreniyorum ki aslında.. Mesela asla vazgeçmemeyi, düştüğünde yada canı acıdığında yada ne bileyim sıkıldığında, geriye döenük yaşamaması... hani diyorlar, içinizde ki çocuğu yaşatın diye... bence bundan dolayı diyorlar...

Daha neler ile karşılaşıcaz bakalım...

Ve birde diğer yarım var tabi halasının bir tanesi, can parçası Toprak Cem. Ve ikisi birbirne öyle düşkünler ki... öyle mutlu oluyorum ki onları öyle can cana görünce. Tek duam İnşallah büyüdüklerinde de kardeşlik duygularını kaybetmez ve birbirlerine destek olurlar...

Böyle işte ev halimiz blog... gündüzleri hep hareket ve oyun halindeyiz....bazen iyi bazen halsiz olsam da.. sloganımız neydi; çocuklarımız mutlu biz mutlu...