Biten Kitaplarım....

İlk televizyonda filmini izlemiştim Sylvia Plath'ın.  O hüzünlü bakışları, hayata bakışı, melankolik oluşu... Çocuklarına olan davranışları...derken intihar etmesi...

Zaten bu intihar etme olayı bana garip geliyor. Öyle zor bir karardır ki aslında... hele de geride bırakacağın çocukların varsa...

Ama işte bazı genlerimiz çok baskın oluyor ve kendiside annesinden geçen bu genle yaşamak zorundaydı...

Aslında kitap çook eski, belki okuyanlarınız çoğunluktadır. Benim gibi hala okumadıysanız bu kitap iyi bir başlangı. Biraz kasvetli olsa da bazı detayları çok iyi veriyor yazarın hayatına dair.

Üzülerek okuduğum ama iyi ki okuduğum kitaplardan biri oldu.

Arka kapak şöyle der;

Sırça Fanus, XX. yüzyıl edebiyatının efsane yazarlarından Sylvia Plath’in tek romanı. İlk kez 1963’te yayımlanan kitap, Plath’in kendi gençlik bunalımlarından yola çıkan, büyük ölçüde özyaşamöyküsel bir yapıt. Amerikalı aydınlar üzerinde acımasız bir baskı kuran McCarthy döneminde, üniversite öğrencisi genç bir kızın zihinsel rahatsızlığını, intihar girişimini ve yeniden yaşama dönme uğraşını anlatır Sırça Fanus. Ne var ki, Plath’in şaşırtıcı akıcılıktaki üslubu, ayrıntılara inen keskin gözlemciliği ve kurgulama ustalığı, Sırça Fanus’u iç karartıcı bir bunalım romanı olmaktan çıkarır, insan ruhunun

derinliklerinde cesaretle gezinen eleştirel bir yapıta dönüştürür. Şiirleri ve öykülerinde de yabancılaşma, ölüm ve kendini yok etme temalarını işlemiş olan Plath, bu romanın yayımlanmasından bir ay sonra, otuz bir yaşında, yaşamına kendi eliyle son vermiştir

Başlık ekle

Diğer kitabım;

"Sen Ben Biz / Laura Barnett" 

İnternette arama yaptığınızda kitap için "müthiş" yazıyor hemen hemen her yorumda. Elbet okuyanın okuma zevkine göre değişir. Lakin ben okuyamadım. 100 sayfaya kadar ilerledim sonrası zorlayamadım.  Olaylar üç ayrı başlıkta, üç ayrı şekilde anlatılıyor. Aslında benim için ilerlemeyen kısmı; sanki tiyatro metni okuyordum. Anlatım dili çok mekanik geldi ve rahatsız etti. Şimdi yazarken anlıyorum ki evet evet bu durum okumama engel oldu. Bende daha fazla zorlamadan bıraktım kitabı.

 

Diğer kitabım; " SUSTUM ANNE/ DEMET ALTINYELEKLİOĞLU"

Kitap "Açmayan Tomurcuğun Romanı" diye başlıyor. İnsatgram'da çok severek takip ettiğim Beyhan Abla'nın tavsiyesi üzerine almıştım kitabı.

Yazarın daha önce "Cariye"ler üzerine yazdığı bir iki kitabını ilgi ve merak ile okumuştum. Anlatım dilini seviyorum. Sizi sıkmadan, yormadan tarihi olayları az bir kurgu katarak anlatayor.

Bu kitabında da bahsi geçen kadın " Şükufe Nihal/ Tarihin ilk kadın coğrafya öğretmeni, Darülfunun'da okuyan ilk kadınlardan ve Kadın Kollarında yer alan, şair, edebiyatçı gurur kaynağı kadınlarımızdan"

Kitapta kimler yok ki... Atatürk ile görüşmesi, Orhan Veli, NAzım Hikmet, Faruk Nafiz Çamlıbel vb..bir sürü edebi sohbetler, tanışıklıklar ve bir süre sonra susmayı seçen Edebi Şükufe Nihal.

Olaylar bir gazetecinin kendisi ile röportaj yapmak istemesi ile başlıyor..... Sonra gelsin anılar..... hem tatlı hem acı olaylar.

Zor bir karaktermiş Nihal Hn. onu anladım okurken... aşkını, sevgisini hep içinde yaşamış..dışa vurmakta zorlanmış ve zamanla sivri dilli olması bazı anları kaçırmasına sebep olmuş...sonrası da susmayı tercih etmiş... Tabi o dönem yaşananları okumak, ve bir kadın olarak başarılarını okumak çok güzeldi... Yattığı yer nur içinde olsun....

Eğer tarihi roman seviyorsanız mutlaka okuyun diyeceğim kitaplardan oldu....

Diğer kitabım ise;  "ÜFLENMEMİŞ RÜZGARLAR/ MELİSA YILMAZ"

İg'de de yazdım burada da yazayım... Bence bu ismi not edelim ve başarılarına şahit olalım eğer yazmaya devam ederse Melisa Hn.

Öykü kitabı bu. Ki artık biliyorsunuzdur öykü okumayı sevmiyorum. Lakin bu başkaydı. Elimden hiç bırakmak istemedim.

Evet biraz kasvetli ve içe dönüktü öyküler.... ama sizi daraltan değil sorgulatan anlamda.

Geride kalmanın, her şeyi anlatmanın mümkün olmadığını satır aralarında öye güzel anlatmış ki..... unutmayacağım öyküleri okudum...

İnternette şöyle der;

“O geceyi hatırlamak, asla yalnız olmayacağını hatırlamaktı ve hatırladığı sürece, dünyayı omuzlarının üzerinde bir yük gibi değil, yalnızca bir anılar yumağı gibi taşıyacaktı. Yaşadığını hissediyordu. Yaşamak, savaşmak ve seninle öpüşmek birbirine öyle yakın şeyler ki, sevgili, diye düşündü, sonra gülümsedi. Dudaklarındaki ıslık, sonsuz adımlar boyu, bir aşk şarkısını, her aşk şarkısını, Aranjuez’i şekillendirerek sürüp gitti.”

Sazaki, Lidiyamis, Gili, Hernandez, Deina ve daha nicesi. Melisa Yılmaz’ın, Üflenmemiş Rüzgârlar’ı karakterleri, mekânları ve görselliği ile unutulmaz bir öykü dünyası oluşturuyor. Bazen ücra bir kasabada, bazen fantastiğin kıyısına açılan bir dükkânda, bazen zulümle yol alan bir gemide. Ötekileştirilse de yaşama tutunmaya çalışan, direnen, vazgeçmeyen, boyun eğmeyen karakterler. Atmosferinde soluk alıp veren her karakter öyle güçlü oluşturulmuş ki zihninizden hiç silinmiyorlar. Sokak duvarlarına yazılan şiirler, ötekileştirmeye karşı duran kadınlar, sessizliğe söylenen şarkılar, zulme başkaldıran kalabalıklar, fal bakılan kitaplar, sonsuzluğa yollanan mektuplar… Her şeye rağmen geride kalmanın, yaşamanın mücadelesini, inadını, inancını taşıyorlar. Öykücülüğümüzde yeni ve güçlü bir soluk, etkisinden uzun bir zaman kurtulamayacağınız bir ilk kitap.